خدایا!

رحمتی کن تا ایمان،نام و نان برایم نیاورد.

قوتم بخش تا نانم را وحتی نامم را درخطرایمانم افکنم.

تا از آنها باشم که پول دنیا را میگیرند وبرای دین کار

میکنند. نه ازآنها که پول دین میگیرند وبرای دنیا کارمیکنند.

خدایا!

همواره تورا سپاس میگویم که هر چه درراه تو

ودرراه پیام تو پیشتر میروم،بیشتررنج میبرم!!

آنها که باید ما را بنوازند،میزنند.

آنها که بایدهمگاممان باشند،سد راهمان میشوند.

آنها که باید حق شناسی کنند،حق کشی میکنند.

آنها که باید دستمان را بفشارند،سیلی می زنند.

آنها که باید دربرابردشمن دفاع کنند،پیش از دشمن حمله می برند.

وآنها که باید در برابر سمپاشی های بیگانه ستایشمان کنند،

تقویتمان کنند، امیدوارمان کنند، و تبرئه مان کنند سرزنشمان می کنند،

تضعیفمان می کنند، نومیدمان می کنند، متهممان می کنند.

 تو را سپاس می گذاریم؛

ـ همین نعمت بزرگی است؛ جز از این طریق آدم از اخلاص برخوردار نمی شود

(اگر کسی در راه ایمان خود کاری بکند و عده ای از مردم ستایش گر او شوند،

پنهانی شرک ایجاد شده است).

 تو را سپاس می گذاریم تا در راه تو از

تنها پایگاهی که چشم یاری داریم و پاداشی، نومید شویم، چشم ببندیم، رانده شویم،

تا تنها امیدمان تو شود، چشم انتظارمان تنها به روی تو باز ماند، تنها از تو یاری طلبیم،

 تنها از تو پاداش گیریم و در حسابی که با تو داریم شریک دیگری نباشد.؛

تا تکلیفمان با تو روشن شود، تا تکلیفمان با خودمان معلوم گردد؛ تا حلاوت اخلاص را

که هر دلی اگر اندکی چشید، هیچ قندی در کامش شیرین نیست،

 بچشیم.

(دکتر علی شریعتی)